ស្ថានភាពប្រែជាល្អឡើង ជាមួយព្រះ
នៅក្នុងក្រុមកីឡាបាល់ទះមហាវិទ្យាល័យ ចៅស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀន អំពីគោលកាណ៍ ដែលនាំឲ្យមានជ័យជម្នះ។ ពេលណាបាល់កំពុងតែសំដៅមកកន្លែងរបស់នាង នាងមិនដែលឲ្យបាល់ជ្រុះដល់ដីទាន់ឡើយ។ នាងអាចលេងបាល់បោះ ដោយមិនរអ៊ូរទាំ ស្តីបន្ទោស ឬដោះសារនោះឡើយ ជាហេតុនាំឲ្យមិត្តរួមក្រុមរបស់នាង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អឡើង។ និយាយរួម នាងតែងតែព្យាយាមធ្វើឲ្យស្ថានភាពល្អឡើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការឆ្លើយតបរបស់លោកដានីយ៉ែល នៅពេលដែលគាត់ និងមិត្តសំឡាញ់គាត់បីនាក់ រស់នៅជាឈ្លើយសឹក ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន របស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសា។ គេបានយកឈ្មោះរបស់អ្នកមិនជឿ មកដាក់ឲ្យពួកគេ ហើយបង្គាប់ពួកគេឲ្យទៅទទួល “ការហ្វឹកហាត់” នៅក្នុងរាជវាំងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ប្រជាជនពួកគេ តែគាត់មិនដែលមានកំហឹងនោះឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសុំមិនបរិភោគអាហារ និងស្រាដែលស្តេចប្រទាន ដែលធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ស្មោកគ្រោក នៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះឡើយ។ នៅក្នុងរឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នេះ បន្ទាប់ពីគាត់ និងពួកមិត្តសំឡាញ់គាត់ បរិភោគតែបន្លែ និងទឹក អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ(ដានីយ៉ែល ១:១២) ពួកគេក៏បានស្រស់បស់ជាង ហើយគេមានសាច់ល្អជាងពួកកំឡោះៗ ដែលបរិភោគអាហាររបស់ស្តេចទៅទៀត(ខ.១៥)។
នៅពេលក្រោយទៀត ស្តេចនេប៊ូក្នេសា ក៏បានគំរាមថា នឹងសម្លាប់ដានីយ៉ែល និងពួកអ្នកប្រាជ្ញក្នុងព្រះរាជវាំង បើសិនជាពួកគេមិនអាចកាត់ស្រាយសុបិនរបស់ទ្រង់។ ពេលនោះ ដានីយ៉ែលមិនមានការតក់ស្លុតឡើយ តែគាត់បានស្វែងរកសេចក្តីមេត្តា “ពីព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបើកសម្តែងការអាថ៌កំបាំងនោះឲ្យគាត់បានដឹង(២:១៩)។ គឺដូចដែលដានីយ៉ែលបានប្រកាសថា “ប្រាជ្ញា និងតេជានុភាព ជារបស់ផងទ្រង់”(ខ.២០)។
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលដានីយ៉ែលរស់នៅជាឈ្លើយសឹក គាត់បានស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ…
រកឃើញក្តីអំណរក្នុងការសរសើរដំកើង
ពេលដែលអ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសដ៏ល្បីល្បាញ ឈ្មោះស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ ពីដំបូង គាត់បដិសេធមិនព្រមសរសើរដំកើងព្រះអង្គឡើយ។ តាមពិត គាត់បានហៅរឿងនេះថា “ថ្មដែលធ្វើឲ្យជំពប់ដួល”។ គាត់មានការពិបាកនៅក្នុងការសរសើរដំកើងព្រះ ព្រោះគាត់គិតថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកទាមទាការសរសើរពីយើង។ តែទីបំផុត លោកលូអ៊ីសក៏បានដឹងថា តាមពិត “ព្រះទ្រង់បង្ហាញព្រះវត្តមានទ្រង់ដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ នៅក្នុងពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ”។ ដូចនេះ យើងដែលបានជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ នឹងមានក្តីអំណរដ៏ស្ថិតស្ថេរ គឺដូចជាកញ្ចក់ដែលភ្លឺ ដោយសារពន្លឺដែលបានចាំងមកនោះដែរ។
លោកហោរាហាបាគុកបានធ្វើការសន្និដ្ឋានដូចនេះ កាលពីប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន។ បន្ទាប់ពីគាត់បានរអ៊ូរទាំដាក់ព្រះ អំពីការអាក្រក់ ដែលទ្រង់បានទម្លាក់មកលើប្រជាជនយូដា គាត់ក៏បានដឹងថា ការសរសើរដំកើងព្រះអង្គ នាំមកនូវក្តីអំណរ គឺមិនមែនក្នុងការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ធ្វើនោះទេ តែក្នុងការដឹងថា ទ្រង់ជានរណា។ ដូចនេះ ទោះរឿងវិបត្តិកើតឡើងក្នុងប្រទេស ឬទូទាំងពិភពលោកក្តី ព្រះទ្រង់នៅតែធំប្រសើរ។ គឺដូចដែលលោកហោរាបានប្រកាសថា:
“ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ ហើយផលនៃដើមអូលីវក៏ខានមាន ស្រែចំការឥតបង្កើតបានអាហារ ហ្វូងចៀមត្រូវបាត់ចេញពីក្រោល ហើយគ្មានគោនៅក្នុងឃ្នងក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំនឹងរីករាយ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងអរសប្បាយក្នុងព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំដែរ”(ហាបាគុក ៣:១៧-១៨)។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីសបានដឹងថា ពិភពលោកទាំងមូលសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។ លោកហាបាគុកក៏បានស្ម័គ្រចិត្តសរសើរដំកើងព្រះគ្រប់ពេលវេលាផងដែរ ដោយរកឃើញក្តីអំណរ ក្នុងព្រះអង្គ ដែលមានដំណើរតាំងពីដើម រហូតអស់កល្ប(ខ.៦)។—Patricia…
ការដកដើមដែលគ្មានប្រយោជន៍
មានពេលមួយ ចៅៗរបស់ខ្ញុំកំពុងតែរត់លេង នៅទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ យើងក៏បាននាំគ្នាដករុក្ខជាតិតូចៗដែលគ្មានប្រយោជន៍ ចេញពីទីធ្លាក្រោយផ្ទះ ជាការកម្សាន្តសប្បាយ។ ចៅខ្ញុំដែលក្មេងជាងគេក៏បានប្រាប់យើង ឲ្យដកដើមទាំងនោះទាំងឫស ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញដើមដែលគាត់បានដក។ ភាពសប្បាយរីករាយរបស់នាង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែដករុក្ខជាតិដែលគ្មានប្រយោជន៍ទាំងនោះ គឺបានបង្ហាញថា យើងមានមានភាពសប្បាយរីករាយប៉ុណ្ណា នៅក្នុងការសម្អាតទីធ្លាក្រោយផ្ទះរបស់យើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្តីអំណរនេះគឺបានកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយ។
ការមានចិត្តចង់ដកអំពើបាបចេញពីជីវិត គឺជាជំហានទីមួយ នៅក្នុងការសម្អាតអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួន។ ហេតុនេះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង …សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។
ការពិនិត្យរកមើលអំពើបាបរបស់យើង ដោយបង្ហាញឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញឲ្យយើងឃើញអំពើបាបនោះ គឺជាទង្វើដ៏ឆ្លាតវ័យ។ ព្រះអង្គជ្រាប អំពីយើងគ្មានកន្លែងចន្លោះ។ “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង ទ្រង់ជ្រាបការដែលទូលបង្គំអង្គុយចុះ និងការដែលទូលបង្គំក្រោកឡើងផង ទ្រង់ក៏យល់គំនិតរបស់ទូលបង្គំពីចំងាយដែរ”(ខ.១-២)។
ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “ការដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះ ក៏អស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ ហើយខ្ពស់ដល់ម៉្លេះ បានជាទូលបង្គំ ឈោងមិនដល់សោះ”(ខ.៦)។ ដូចនេះ មុនពេលដែលអំពើបាបចាក់ឫសចូលក្នុងជីវិតយើង ព្រះទ្រង់អាចដាស់តឿនយើង ឲ្យដឹង អំពីគ្រោះថ្នាក់នេះ។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីសណ្ឋានរបស់យើង។ ដូចនេះ ពេលណាអាកប្បកិរិយាដែលមានអំពើបាប បានដុះឡើង នោះព្រះអង្គជ្រាបមុនគេ ហើយក៏ចង្អុលបង្ហាញឲ្យយើងដឹងផង។
“តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់”(ខ.៧)។ ចូរយើងដើរតាមព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងយ៉ាងប្រកិត ឆ្ពោះទៅរកទីទួល!—Patricia…
មិនបោះបង់ចោលការតស៊ូ
លោកគ្រូគង្វាល សេមី នីហ្កូ(Semi Nigo ) ជាអ្នកដឹកនាំព្រះវិហារជនជាតិខេលីកូ នៅប្រទេសស៊ូដង់ ខាងត្បូង។ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីការលំបាករបស់ពួកជំនុំគាត់ នៅក្នុងការទទួលព្រះគម្ពីរប៊ីបជាភាសារបស់ពួកគេ។ គាត់ថា “ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ សង្រ្គាមក៏បានចូលមកដល់”។ ជាការពិតណាស់ កាលនោះ ព្រះគម្ពីរប៊ីប មិនទាន់បានបោះពុម្ពផ្សាយជាភាសាខេលីកូនៅឡើយទេ។ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន ជីតារបស់លោកគ្រូនីហ្កូ បានចាប់ផ្តើមកម្មវិធីបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែ សង្រ្គាម និងភាពវឹកវរក្នុងប្រទេសគាត់ បានធ្វើឲ្យកម្មវិធីនេះត្រូវផ្អាក ។ ប៉ុន្តែ ទោះមានការវាយប្រហារម្តងហើយម្តងទៀត មកលើជំរុំភៀសខ្លួនរបស់ពួកគេ នៅក្នុងប្រទេសយូហ្កានដាខាងជើង និងនៅសាធារណៈរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោក៏ដោយ ក៏លោកគ្រូគង្វាល និងពួកជំនុំរបស់គាត់នៅតែបន្តកម្មវីធីបកប្រែនេះ។
ការតស៊ូរបស់ពួកគេក៏ទទួលបានជោគជ័យ។ បន្ទាប់ពីការប្រឹងប្រែង ជិត៣ទសវត្សរ៍ គេក៏បានចែកព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ជាភាសាខេលីកូ ដល់ជនភាសខ្លួន ក្នុងពិធីអបអរដ៏សប្បាយរីករាយ។ អ្នកប្រឹក្សាយោបលរបស់កម្មវីធីនេះបាននិយាយថា “ជនជាតិខេលីកូ មានក្តីអំណរលើសពាក្យពណ៌នា”។
ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ជនជាតិខេលីកូ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់បង្គាប់លោកយ៉ូស្វេឲ្យមានការស៊ូទ្រាំ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់គាត់ថា “កុំឲ្យគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនេះភ្លេចបាត់ពីមាត់ឯងឡើយ គឺត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃវិញ ដើម្បីឲ្យបានកាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងសេចក្តី ដែលកត់ទុកក្នុងគម្ពីរនេះឯង ដ្បិតគឺយ៉ាងនោះដែលឯងនឹងបានកើតការនៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯង ហើយនឹងបានចំរើនឡើងផង”(យ៉ូស្វេ ១:៨)។
ជនជាតិខេលីកូមានចិត្តអត់ធ្មត់ នៅក្នុងការខិតខំបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីប រហូតទទួលបានជោគជ័យ។ អ្នកបកប្រែម្នាក់បាននិយាយថា សព្វថ្ងៃនេះ គាត់តែងតែឃើញជនជាតិខេលីកូ…
បទចម្រៀងដែលនាំឲ្យមានការចងចាំឡើងវិញ
អ្នកស្រីនេនស៊ី ហ្គាសតាសុន(Nancy Gustafson) ជាអ្នកចម្រៀងអូប៉េរ៉ា ដែលបានចូលនិវត្តន៍។ នាងមានការស្លុតចិត្ត ពេលដែលបានទៅលេងម្តាយគាត់ ហើយក៏បានសង្កេតឃើញសុខភាពគាត់មានការអន់ថយ ដោយសារជម្ងឺបាត់ការចងចាំ។ ម្តាយរបស់នាងមិនស្គាល់នាង ហើយស្ទើរតែមិនអាចនិយាយកើត។ បន្ទាប់ពីនាងបានទៅលេងគាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនខែក្រោយមក នាងក៏មានគំនិតមួយ។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់។ គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវទឹកមុខរីករាយ ពេលដែលឮសម្លេងច្រៀង ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងជាមួយនាង អស់២០នាទី។ បន្ទាប់មក ម្តាយរបស់អ្នកស្រីនេនស៊ី ក៏បានសើច ដោយនិយាយកំប្លែងថា គាត់ និងកូនស្រីគាត់ គឺជា “អ្នកចម្រៀងប្រចាំគ្រួសារហ្គាសតាសុន!” អ្នកជំនាញខ្លះបានលើកឡើងថា ការនឹកចំាឡើងវិញតែបន្តិចនេះ គឺបានបង្ហាញថា អំណាចនៃបទចម្រៀង អាចជួយដាស់ការចងចាំដែលបានបាត់បង់ ឲ្យមានឡើងវិញ។ គេក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ការច្រៀង “បទចម្រៀងចាស់ៗ ដែលយើងចូលចិត្ត” ក៏ជួយឲ្យមានអារម្មណ៍រីករាយឡើង កាត់បន្ថយការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងកាត់បន្ថយការសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់។
គេបានបន្តការស្រាវជ្រាវជាបន្ថែមទៀត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងតន្រ្តី និងការចងចាំ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ក្តីអំណរ ដែលកើតចេញពីការច្រៀង គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ហើយនេះជាការពិតមែន។ “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតការដែលច្រៀងសរសើរ ដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ នោះជាការសំណំហើយ ក៏ពីរោះផង សេចក្តីសរសើរជាការគួរគប្បី”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:១)។
តាមពិត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គលើកសម្លេងឡើង សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។…
រកបានមកវិញ នូវអ្វីដែលបាត់បង់
មានពេលមួយ លោកគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់ បានទៅហាងលក់ទូរស័ព្ទ ហើយគាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលដំណឹងអាក្រក់ពីអ្នកលក់។ ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនរបស់គាត់បានខូច ដោយសារវាបានធ្លាក់ ក្នុងអំឡុងម៉ោងរៀនព្រះគម្ពីរ ដែលខ្ញុំបានចូលរួម កាលពីពេលកន្លងទៅ។ តើគាត់បានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងទូរស័ព្ទនោះហើយ មែនទេ? ទេ អ្នកលក់ទូរស័ព្ទបានជួយចម្លងទិន្នន័យក្នុងទូរស័ព្ទគាត់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងព្រះគម្ពីរជាវីដេអូ និងរូបថតជាច្រើនទុកឲ្យគាត់។ អ្នកលក់ថែមទំាងបានជួយស្រោចស្រង់រូបថតនីមួយៗ ដែលគាត់បានលុបចោលទៀងផង។ ហាងលក់ទូរស័ព្ទនោះក៏បានជំនួសទូរស័ព្ទដែលបានខូចនោះ ដោយទូរស័ព្ទថ្មីមួយគ្រឿង។ គាត់ថា គាត់រកបានអ្វីដែលគាត់បានបាត់បង់ និងរកបានអ្វីដែលលើសនោះទៀត។
ស្តេចដាវីឌធ្លាប់បានដឹកនំាបេសកកម្មស្រោចស្រង់ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងការវាយប្រហារពីសាសន៍អាម៉ាលេក។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍ភីលីស្ទីនមានការស្អប់ខ្ពើមចំពោះស្តេចដាវីឌ។ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ក៏បានដឹងថា ពួកសាសន៍អាម៉ាលេកបានវាយលុកចូល និងដុតទីក្រុងស៊ីកឡាក់ចោល ហើយក៏បានចាប់ពួកស្រីៗ និងមនុស្សទំាងអស់ធ្វើជាឈ្លើយសឹក ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងប្រពន្ធកូនរបស់ទ័ពទ្រង់ផងដែរ(១សាំយ៉ូអែល ៣០:២-៣)។ ដូចនេះ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពទ្រង់ក៏បានឡើងសម្លេងយំជាខ្លាំង ដរាបដល់គ្មានកំឡាំងនឹងយំទៀត(ខ.៤)។ ពួកទ័ពទ្រង់មានចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេជាខ្លាំងណាស់ បានជាពួកគេគិតចង់ “ចោលទ្រង់នឹងថ្ម”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌក៏បានរកឃើញកម្លាំង ក្នុងព្រះអម្ចាស់(ខ.៦)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានដេញតាមពួកអាម៉ាលេក ហើយក៏បាន “ចាប់យកបានរបស់ទាំងអស់ ដែលសាសន៍អាម៉ាលេកបានប្លន់យកទៅនោះ …ឯរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលគេប្លន់យកទៅនោះ គ្មានខ្វះអ្វីសោះ ទោះតូចឬធំ កូនប្រុស កូនស្រី ឬរបឹបណាក្តី ដាវីឌបាននាំយកទាំងអស់មកវិញ”(ខ.១៨-១៩)។ ខណៈពេលដែលយើងទទួលរងការវាយប្រហារខាងវិញ្ញាណ ដែល “ឆក់យក”…
មានសេរីភាពនៅទីបញ្ចប់
លោកចន មែកខាធី(John McCarthy) ជាអ្នកកាសែតជនជាតិអង់គ្លេស ដែលធ្លាប់រស់នៅជាឈ្លើយសឹកអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅប្រទេសលេបាណន់។ រយៈពេល២០ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានគេដោះលែង គាត់ក៏បានជួបលោកគានដូមែនីកូ ភីកូ(Giandomenico Picco) ដែលបានចរចារឲ្យគេដោះលែងគាត់។ ពេលដែលគាត់បានជួបបេសកជនអង្គការសហប្រជាជាតិរូបនេះ គាត់គ្រាន់តែនិយាយថា “ខ្ញុំសូមអរគុណលោក ដែលបានជួយដោះលែងខ្ញុំឲ្យមានសេរីភាព”។ ពាក្យសម្តីចេញពីចិត្តរបស់គាត់ គឺមានតម្លៃណាស់ ព្រោះលោកពភីកូ បានប្រថុយជីវិត ក្នុងអំឡុងពេលនៃការចរចារគ្នាដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីរំដោះលោកមែកខាធី និងអ្នកដទៃទៀត ឲ្យមានសេរីភាព។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងអាចយល់អំពីសេរីភាពដែលរកបានយ៉ាងលំបាក។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ដើម្បីរំដោះមនុស្សទំាងអស់ឲ្យមានសេរីភាពខាងវិញ្ញាណ។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់ប្រាប់យើងថា “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ” (កាឡាទី ៥:១)។
កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ក៏បានបង្រៀនយើង អំពីសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ដោយកត់សំគាល់ថា “បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច នោះនឹងបានរួចជាពិត”(យ៉ូហាន ៨:៣៦)។
ប៉ុន្តែ តើមានសេរីភាពយ៉ាងដូចម្តេច? ក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងពិសោធន៍នឹងសេរីភាព រួចពីបាប និងចំណងរបស់វា ហើយថែមទាំងរួចពីកំហុស ភាពអាម៉ាស់ ការព្រួយបារម្ភ ការកុហក់របស់សាតាំង ជំនឿខុសឆ្គង ការបង្រៀនខុសឆ្គង និងការស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច។…
ព្រះនៃយើង មានព្រះទ័យអាណឹត
មានពេលយប់ដ៏ត្រជាក់ ក្នុងរដូវរងា មានមនុស្សម្នាក់បានគប់ថ្មមួយដុំធំ ចូលតាមបង្អួចបន្ទប់គេងរបស់ក្មេងម្នាក់ ដែលជាជនជាតិយូដា ឬជ្វីប។ បង្អួចនោះត្រូវបានលម្អដោយរូបផ្កាយស្តេចដាវីឌ និងចង្កៀងទាំង៧ ដើម្បីប្រារព្ធពិធីបុណ្យហានូកា ដែលជាពិធីបុណ្យនៃពន្លឺរបស់ជនជាតិយូដា។ បន្ទាប់មក នៅក្នុងក្រុងប៊ីលីង រដ្ឋមុនតាណា ដែលជាក្រុងរបស់ក្មេងនោះ មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ដែលភាគច្រើនជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏បានឆ្លើយតប ដោយសេចក្តីអាណិត ចំពោះទង្វើរនៃសេចក្តីសម្អប់នោះ ។ ពួកគេបានយល់អំពីការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាចរបស់ជនជាតិយូដា ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន ហើយក៏បានបិទរូបចង្កៀងទាំង៧ នៅលើបង្អួចរបស់ពួកគេ។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿ យើងក៏បានទទួលការអាណិតអាសូរយ៉ាងខ្លាំងពីព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងបានបន្ទាបព្រះកាយព្រះអង្គ ដើម្បីរស់នៅក្នុងចំណោមយើង(យ៉ូហាន ១:១៤) ដោយយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់យើង។ ទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ …ទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង(ភីលីព ២:៦-៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏មានការពិបាកក្នុងអារម្មណ៍ និងសោយព្រះកន្សែងដូចយើង ហើយក៏បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីសង្រ្គោះវិញ្ញាណយើង។
គ្មានទុក្ខលំបាកអ្វី ដែលព្រះអង្គមិនបានយកព្រះទ័យទុកដាក់នោះទេ។ បើនរណាម្នាក់ “យកដុំថ្មមកគប់” មកលើជីវិតយើង នោះព្រះអង្គនឹងកម្សាន្តចិត្តយើង។ បើជីវិតយើងមានការខកចិត្ត នោះព្រះអង្គនឹងដើរជាមួយយើង ឆ្លងកាត់ភាពអស់សង្ឃឹម។ “ដ្បិតទោះបើព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ខ្ពស់ គង់តែទ្រង់យល់ដល់ពួកអ្នករាបសាដែរ តែឯមនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ ទ្រង់ស្គាល់គេពីចំងាយហើយ”(ទំនុកដំកើង ១៣៨:៦)។ ក្នុងពេលដែលយើងជួបបញ្ហា ព្រះអង្គថែរក្សាយើង ដោយលើកព្រះពាហុឡើង ទាស់នឹង…
កាំជ្រួចនៃជីវិត
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃចូលឆ្នាំសកល គេបានបាញ់កាំជ្រួច នៅតាមបណ្តាទីក្រុង និងទីប្រជុំជននានា នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេមានចេតនាធ្វើឲ្យកាំជ្រួចនោះមានសម្លេងលាន់ឮខ្លាំង ព្រោះតាមធម្មជាតិរបស់កាំជ្រួច ពួកវាត្រូវបានគេផលិត ដើម្បីឲ្យផ្ទុះបំបែកបរិយាកាស។ គ្រាប់កាំជ្រួចដែលផ្ទុះពីរតង់ លាន់ឮខ្លាំងបំផុត ជាពិសេសនៅពេលដែលវាផ្ទុះ នៅក្បែរដី។
បញ្ហាក៏អាចផ្ទុះបំបែកចិត្ត គំនិត និងគ្រួសារផងដែរ។ “កំាជ្រួច”នៃជីវិត ដែលមានដូចជាបញ្ហាគ្រួសារ ទំនាក់ទំនង ការងារ និងហិរញ្ញវត្ថុ ព្រមទាំងការបាក់បែកក្នុងពួកជំនុំ ក៏អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា វាមានលក្ខណៈដូចជាបន្ទុះ ដែលធ្វើឲ្យបរិយាកាសនៃផ្លូវអារម្មណ៍របស់យើងមានភាពរង្គោះរង្គើ។
តើយើងស្គាល់ព្រះមួយអង្គ ដែលលើកយើងខ្ពស់ឡើង ឲ្យផុតភាពវឹកវរឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ២:១៤ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា ព្រះគ្រីស្ទជា “សន្តិភាពរបស់យើង”។ ពេលណាយើងនៅជាប់ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ សន្តិភាពព្រះអង្គធំជាងការរំខានញាំញី និងបានរំងាប់សម្លេងរំខាន នៅក្នុងការព្រួយបារម្ភ ការឈឺចាប់ ឬការបែកបាក់ទំាងអស់។
នេះជាការធានាដ៏មានអំណាច ដល់ជនជាតិយូដា ក៏ដូចជាសាសន៍ដទៃ។ ពួកគេធ្លាប់រស់នៅ ដោយគ្មានសង្ឃឹម និងគ្មានព្រះ ក្នុងលោកិយនេះ(ខ.១២)។ ពួកគេក៏បានជួបការគំរាមកំហែង នៃការបៀតបៀន និងការបែកបាក់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គនាំពួកគេចូលមកជិតព្រះអង្គ និងចូលមកជិតគ្នា ដោយព្រះលោហិតព្រះអង្គ។ “ដ្បិតទ្រង់ជាស្ពានមេត្រីនៃយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានធ្វើទាំង២រួមគ្នាតែ១ ហើយបានរុះជញ្ជាំងដែលខាន់កណ្តាលចេញ”(ខ.១៤)។
ខណៈពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមបោះជំហានចូលក្នុងឆ្នាំថ្មី ដោយមានការគំរាមកំហែង…
ពាក្យសម្តីដ៏សុភាព
មានពេលមួយខ្ញុំបានជជែកវែកញែកជាមួយអ្នកដទៃ នៅក្នុងហ្វេសប៊ុក។ នោះជាទង្វើរដែលខ្ញុំមិនគួរធ្វើ។ តើខ្ញុំមានកាតព្វកិច្ចអ្វី នៅក្នុងការ “កែតម្រង់” មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ នៅក្នុងការជជែកគ្នា ក្រោមប្រធានបទដ៏ក្តៅគគុក ជាពិសេស ប្រធានបទដែលនាំឲ្យមានការបែកបាក់? លទ្ធផលទទួលបាននៅពេលនោះ គឺមានដូចជា ពាក្យសម្តីដែលឡើងកម្តៅ ការឈឺចាប់ក្នុងអារម្មណ៍(នៅខាងខ្ញុំ) និងការបាត់បង់ឱកាស ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ឲ្យបានល្អថ្វាយព្រះយេស៊ូវ។ នោះជាលទ្ធផលសរុប ដែលទទួលបានពី “កំហឹងក្នុងបណ្តាញអ៊ីធើណិត”។ វាជាបញ្ហាដែលកើតមាន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅតាមបណ្តាញសង្គម។ អ្នកជំនាញផ្នែកក្រមសីលធម៌បានពន្យល់ថា មនុស្សបានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសថា មនុស្សជជែកដេញដោលគ្នា ជាសាធារណៈ ដោយសេចក្តីកំហឹង។
សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនលោកធីម៉ូថេ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នស្រដៀងនេះផងដែរថា “កុំឲ្យព្រមស្តាប់សេចក្តីដេញដោលចំកួត ហើយឥតច្បាប់នោះឡើយ ដោយដឹងថា សេចក្តីទាំងនោះនាំឲ្យមានសេចក្តីឈ្លោះប្រកែកគ្នាទេ ក៏មិនគួរឲ្យបាវបំរើនៃព្រះអម្ចាស់ឈ្លោះប្រកែកគ្នាឡើយ គួរឲ្យបានចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់វិញ”(២ធីម៉ូថេ ២:២៣-២៤)។
កាលនោះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរអំពីការបង្រៀននោះ ផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ពីមន្ទីរឃុំឃាំងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ដើម្បីរៀបចំខ្លួនលោកគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់នេះ សម្រាប់ការបង្រៀនសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។ ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលក៏សម្រាប់យើងរាល់គ្នា ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នផងដែរ ជាពិសេស នៅពេលដែលយើងចាំបាច់ត្រូវសន្ទនា អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវប្រដៅដំរង់មនុស្សដែលទទឹងទទែង ដោយមានចិត្តសុភាព ក្រែងព្រះទ្រង់នឹងបណ្តាលឲ្យគេប្រែចិត្ត ឲ្យបានស្តាប់សេចក្តីពិតវិញ”(ខ.២៥)។
ការនិយាយដោយចិត្តសុភាព ទៅកាន់អ្នកដទៃ គឺជាផ្នែកមួយនៃបញ្ហាប្រឈមនេះ ប៉ុន្តែ មិនមែនសម្រាប់តែគ្រូគង្វាលប៉ុណ្ណោះឡើយ។ សម្រាប់អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ ហើយព្យាយាមប្រាប់អ្នកដទៃ…